W przeciwieństwie do wielu innych parafii, których początki nikną w pomroce dziejów, historia tej wspólnoty parafialnej jest świeża, a jej pierwsze lata pamiętają wszyscy starsi parafianie. Liczy ona zaledwie czterdzieści lat i została wydzielona w 1981 roku z Parafii św. Michała Archanioła w Płońsku, która do tego roku obsługiwała duszpastersko także teren na północ od rzeki Płonka. Wspomniana rzeka stała się bowiem granicą tych parafii – macierzystej i nowo powstałej. Podział taki wydał się najwłaściwszy zarówno proboszczowi “starej” parafii – ks. Stanisławowi Kowalczykowi, jak i powstającej – ks. Romualdowi Jaworskiemu.
Dekret erekcyjny biskupa płockiego, Bogdana Sikorskiego – powołujący do istnienia nowa parafię – ma wprawdzie datę 28.05.1981r., wszedł zaś w życie 7 czerwca tegoż roku, ale nowo mianowany proboszcz już w marcu i kwietniu podjął załatwianie wielu niezbędnych spraw urzędowych. Protokół przejęcia parafii podpisano 11 lipca. Tego też dnia – na przydzielonym przy ul. Młodzieżowej placu – ustawiono zadaszony ołtarz, zaś następnego – odczytaniem dekretu erekcyjnego i nominacji proboszczowskiej – zainaugurowano funkcjonowanie parafii. Na Eucharystii zgromadziło się około dwa tysiące osób. Początkowo msze odprawiano tylko dwa razy w niedzielę. Ksiądz proboszcz z dwoma wikariuszami zamieszkał w plebanii przy macierzystej parafii, gdzie odprawiał msze św. w ciągu tygodnia.
Najpilniejszą potrzebą było więc zbudowanie tymczasowego kościoła. Był nim drewniany barak przekazany przez parafię Bulkowo. Do końca sierpnia trwały formalności związane z zakupem placu pod kościół. Po zamontowaniu baraku (z dobudowanym prezbiterium i dwiema salami katechetycznymi oraz kancelarią) rozpoczęto codzienną posługę duszpasterską. Poświęcając w dniu 16 listopada tymczasową kaplicę ks. biskup Bogdan Sikorski dedykował ją Matce Bożej Miłosierdzia, czyli Ostrobramskiej (pierwotnie tytułem kościoła miała być Matka Boża Częstochowska). Ten akt zakończył pierwszy etap powstania parafii.
Po oddaniu do użytku tymczasowej kaplicy sprawą najpilniejszą była budowa plebanii. Inwestycję tę zrealizowano w ciągu dwóch kolejnych lat. Poświęcenie budynku odbyło się 11.12.1983r. Obiekt jest jednopiętrowy i posiada niezbędne instalacje.
Przedsięwzięciem najtrudniejszym i najdłużej realizowanym była jednak budowa świątyni. Wykopy pod jej fundamenty rozpoczęto na wiosnę 1983r., a więc wtedy, gdy jeszcze trwały prace wykończeniowe na plebanii. O skali inwestycji świadczy 10-letni cykl budowy. Pierwszy jego etap – stan zerowy – zakończył się w końcu tego roku wmurowaniem w fundament dokumentu erekcji parafii.
Do drugiego etapu przystąpiono latem 1984 roku. Dużo czasu pochłonął zwłaszcza wymagający wielkiej precyzji, montaż dachu. Stan surowy obiektu zakończono w grudniu 1986r. i zaraz rozpoczęto trzeci etap, czyli prace wykończeniowe. Pierwszą mszę odprawiono 16.11.1990r., choć wewnątrz kościoła trwały jeszcze prace (wykończenie celi o. Maksymiliana, zawieszenie figury Chrystusa ukrzyżowanego czy stacji drogi krzyżowej). Równocześnie przez trzy lata budowano dzwonnicę – wieżę, gdzie umieszczono cztery dzwony. Nieco później oddano do użytku kaplicę przedpogrzebową. Kiedy kościół był w pełni wyposażony (ołtarz, ławki, konfesjonały, organy), a teren wokół niego zagospodarowany, nastąpiło uroczyste jego poświęcenie. Aktu tego dokonał w dniu 12.06.1994r. ówczesny biskup diecezji, Zygmunt Kamiński.
W latach 90-tych trwała równolegle budowa Parafialnego Domu Opieki. Zaczął on pełnić swą funkcję z początkiem 2000r. Jedną z ostatnich inwestycji budowlanych ks. Romualda Jaworskiego był budynek gospodarczy usytuowany na skraju ogrodu.
Na uwagę zasługuje duże zaangażowanie parafian (poprzez pomoc finansową i pracę fizyczną) przy realizacji tych przedsięwzięć, zwłaszcza przy budowie plebanii i kościoła. Taką aktywność wśród wiernych potrafił wykrzesać proboszcz głównie swoim osobistym przykładem. Przez prawie dwadzieścia lat współpracował z nim kierownik budowy, Karol Nalborski.
Następcy charyzmatycznego kapłana, który zmarł 14.06.2001r. mogli sie już skupić na nieco innych celach. Była wśród nich budowa duchowej wspólnoty, a z prac gospodarczych – konserwacja i renowacja istniejących obiektów. Zarówno ks. Mirosław Tabaka – bezpośredni następca ks. R. Jaworskiego, jak i ks. Zbigniew Sajewski – aktualny proboszcz, doceniając olbrzymi wkład inwestycyjny swojego poprzednika, pragnęli utrwalić pamięć o nim, jak również kontynuować jego inicjatywy.
I tak, pierwszy z nich, w ciągu prawie dziewięciu lat duszpasterzowania osuszył podziemia świątyni, ocieplił plebanię oraz wyremontował salę teatralną. Miał jeszcze wiele zamierzeń inwestycyjnych i duszpasterskich, ale niespodziewana śmierć w dniu 4.02.2010r. odsunęła ich realizację na lata posługi pasterskiej ks. Zbigniewa Sajewskiego, który – podejmując je – dokonał: konserwacji organów, nowej aranżacji prezbiterium, remontu zakrystii, schodów do kościoła, znajdującej się obok wieży i kaplicy przedpogrzebowej, odnowienia i wyposażenia domu parafialnego, odnowienia świątyni wewnątrz oraz na zewnątrz, zainstalował wentylator do wymiany powietrza, zadbał też o renowację otoczenia kościoła dokonując rewitalizacji ogrodu oraz instalując w nim stacje różańcowe. Ostatnimi pracami wykonanymi w parafii było namalowanie wybranych objawień Matki Bożej z całego świata na zabudowie antresol naszej świątyni oraz remont dachu świątyni i pozostałych obiektów parafialnych.
Reasumując należy stwierdzić, że początkowe trudności (z lat 80-tych) wynikały z nieprzychylności systemu – i polegały głównie na szykanach ze strony władz administracyjnych – jak i z barku materiałów budowlanych. Pomimo to, przez kilkanaście lat zdołano zbudować kościół wraz z jego zapleczem. W bardziej już sprzyjających latach dbano o jego stan techniczny, wyposażenie i estetykę. Można też było zwrócić większą uwagę na budowę duchowej wspólnoty poprzez tworzenie i systematyczną pracę w małych grupach parafialnych (najliczniejsze z nich to Koła Żywego Różańca, Odnowa w Duchu Świętym i Przyjaciele Oblubieńca), zwykłą pracę duszpasterską (katechizacja, rekolekcje, posługa sakramentalna, kolęda), jak i nowe inicjatywy (pielgrzymki, festyny rodzinne, miejska droga krzyżowa, czy istniejąca od 1991r. gazetka “Szczęść Boże”).
Od 2017r. parafia jest pomniejszona liczebnie i terytorialnie, o zachodnią część miasta, gdzie utworzono Parafię św. o. Pio. Jest to parafa miejsko – wiejska, zróżnicowana pod względem zawodowym. Wyznaniowo jest raczej jednolita, z dużą życzliwością do Kościoła, jednak ze sporym odsetkiem – zwłaszcza wśród młodych – osób religijnie obojętnych i z problemami małżeńskimi. Pocieszającym prognostykiem jest to, że krąg wiernych zaangażowanych w życie religijne parafii powoli, ale stale rośnie, co jest bez wątpienia owocem pracy duszpasterskiej kapłanów.
W opisie skupiłem uwagę głównie na proboszczach, którzy – jako osoby z doświadczeniem duszpasterskim, administracyjnym czy też gospodarczym – wycisnęli najsilniejsze piętno na obrazie parafii. Krótkość zarysu spowodowała pominięcie innych księży (wikariuszy, rezydentów i emerytów) – łącznie około pięćdziesięciu, a także personelu świeckiego i liderów grup, którzy swoją gorliwością i zaangażowaniem, również wycisnęli widoczny ślad na duchowym wizerunku parafii. Oby ciągle wzrastał duchowy i materialny owoc trudu podejmowanego zarówno przez kapłanów, jak i świeckich. Niech mi będzie wolno zakończyć ten pobieżny i z pewnością niedoskonały rys historyczny życzeniem, aby pomógł on wielu parafianom w utożsamianiu się z własną wspólnotą wiary wiążąc z nią emocjonalnie i zachęcając do codziennego wysiłku dla jej duchowego wzrostu.
ks. Tadeusz